بررسی پایداری در توزیع فضایی توسعه در شهرستان های استان خوزستان

توسعه در بعد فضایی زمانی میتواند در جهت پایداری قرار گیرد که بتواند راهکارهایی مشخص را برایتأمین مطلوب و عادلانهی نیازهای خدماتی ساکنان ارائه کند. در این تحقیق تلاش شده است تا با شناساییالگوی توزیع فضایی توسعه در شهرستانهای استان خوزستان به این امر پی برد که آیا این توسعه جهت گیریپایدار دارد یا خیر؟ پژوهش حاضر از نوع کاربردی و از لحاظ روش بررسی توصیفی تحلیلی است. دادههای -تحقیق از سالنامهی آماری استان خوزستان در سال 1931 گردآوری شده است. نتایج تحقیق نشان میدهد کهتوزیع فضای توسعه در سطح شهرستانهای استان خوزستان در جهت اهداف و اصول توسعهی پایدار نیست.همهی تحلیل ها نشان میدهد که توزیع فضایی توسعه در استان بسیار نابرابر و در تضاد کامل با عدالت فضاییمطرح شده از سوی توسعهی پایدار است. نابرابری در توزیع فضایی توسعه در سطوح مختلف اتفاق افتادهاست. نابرابری میان مرکز )اهواز( و شهرستانهای پیرامون، نابرابری میان شهرستانهای کم جمعیت و پرجمعیتاستان، نابرابری میان شهرستانهای با میزان شهرنشینی بالا و پایین، نابرابری میان شهرستانهای شمالی و جنوبیو شرقی و غربی استان. همچنین الگوی توسعهی فعلی در سطح استان دیدگاه کل نگری و برخورد سیستمیتوسعهی پایدار را نقض میکند؛ به گونهای که بخشی نگری در توزیع فضایی توسعه در حال حاضر بسیارروشن و مشخص است.